Kun je medisch handelen als het moet? Kan ik dat?
Vannacht diende onverwachts het antwoord op deze vraag aan.
Nee.
Om twee uur werden we wakker van een enorm gebonk. Het kwam uit de slaapkamer van eloor.
Ik wist direct, dit zal het zijn, een hypo.
Haar lichaam maakte woeste oncontroleerbare bewegingen. Haar bewustzijn weg. De ogen draaien en er kwam bloed uit haar mond. Ze was haar tong aan het stukbijten.
Terwijl ik haar trillende en schokkende lijf tegen me aan hou merk ik dat ik niet anders kan dan dat.
Vasthouden.
Zo hebben we allemaal onze rol. De familie als systeem.
Ondertussen wordt het pompje losgekoppeld, en de glucogon-injectie gezet door papa, die precies weet wat hij moet doen. En daar gaat kyl met een zaklamp naar buiten om alle buitenverlichting aan te doen.
Een licht baken in de koude nacht. Dit om de ambulance de weg te wijzen.
Het is hier. Hier is het.
De glucagon doet zijn werkt. Eloor komt bij, maar blijft ver weg, onsamenhangend en alles afwijzend. Ze heeft geen idee wat er gebeurd en wie die mannen met hun blauw-gele vestjes aan haar bed zijn. Even later zoeven we door de nacht. In de ambulance is het rustig. Ik praat met Erik, de chauffeur. Over diabetes. Over zijn werk. Het valt me op hoe warm deze twee stoere mannen praten over hun kleine patiënte die ze vervoeren. Hoe erg ze het vinden dat haar dit allemaal overkomt zonder dat ze dit wil, zonder dat ze er ook maar iets aan kan doen. Hoe nadrukkelijk ze dit herhalen.
Als de ambulance bij het ziekenhuis is gearriveerd heeft eloor een beertje in haar hand. Gekregen van die aardige ambulance meneer, die zelf ook suiker heeft, en elora nu met zachte stem uitlegt, dat het vannacht weer een stapje ' leren' is.
Inmiddels zijn we weer thuis, en eloor is in diepe slaap. Om de 2 uur prikken we haar bloed, en de waardes zien er weer goed uit.
Het beertje staat op de keukentafel.
Het beertje om vast te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten