Ik lach om hen die steeds bloemen leggen bij mijn graf. Van al die onnozelen weet kennelijk niet één Dat er niets meer is dat mij nog bindt aan deze steen. Ik ben in die bloemen, ben de bloemen die men gaf.
sfeergedicht bij beelden.....zoals het bij mij voelt
Novalis
Zijn ogen waren onnatuurlijk groot, De bleke handen te roerloos voor daden - Zoals een bloem uitbloeit met open bladen, Droomde zijn leven open naar den dood.
Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter- Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door den nacht,
Er hingen- wonderlijk- over het paars Behangsel schaduwen van vreemde dingen- Hij kon zijn angst niet dempen door te zingen Het leven droeg iets stils, dood-stils en zwaars
Hij zat voor 't instrument en speelde wijs Die meedreef met het drijven van zijn dromen, En zei eenvoudig:" Nu zal wellicht komen Hij met den zandloper, viool en zeis."
jouw manier van kijken door de lens weerspiegelt een beetje jouw ziel.. ik wil heel graag proberen het gevoel vast te leggen met mijn kwasten.. de blik laat me niet los, dank je wel daarvoor ! xx Marion
7 opmerkingen:
Ter nagedachtenis
Ik lach om hen die steeds bloemen leggen bij mijn graf.
Van al die onnozelen weet kennelijk niet één
Dat er niets meer is dat mij nog bindt aan deze steen.
Ik ben in die bloemen, ben de bloemen die men gaf.
Cahit Sitki Taranci
mooiere foto's bestaan niet van dit kerkhof!
sfeergedicht bij beelden.....zoals het bij mij voelt
Novalis
Zijn ogen waren onnatuurlijk groot,
De bleke handen te roerloos voor daden -
Zoals een bloem uitbloeit met open bladen,
Droomde zijn leven open naar den dood.
Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht,
Wanneer zijn tuin bevroren is van winter-
Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder,
Zong hij zijn zachte liefde door den nacht,
Er hingen- wonderlijk- over het paars
Behangsel schaduwen van vreemde dingen-
Hij kon zijn angst niet dempen door te zingen
Het leven droeg iets stils, dood-stils en zwaars
Hij zat voor 't instrument en speelde wijs
Die meedreef met het drijven van zijn dromen,
En zei eenvoudig:" Nu zal wellicht komen
Hij met den zandloper, viool en zeis."
M. Nijhoff
Wat onnoemelijk mooi zijn ze. Zelfs de duivel...
En Annemiek, dat je Cahit Sitki Taranci kent: ik haal mijn hoed voor je af :-)
Mooi hoor! Wat een blik! Roel
Kan niet tippen aan de poetische bijdrage van Annemiek, maar vind de foto's gewoon prachtig.
Dank jullie wel allemaal! Foto's maken is voor mij heel 'speciaal', en fijn dat het een beetje overkomt :-)
Die blik..
jouw manier van kijken door de lens weerspiegelt een beetje jouw ziel..
ik wil heel graag proberen het gevoel vast te leggen met mijn kwasten.. de blik laat me niet los, dank je wel daarvoor !
xx Marion
Een reactie posten